معامله باخود، یکی از مسایل مهم در مناسبات حقوقیِ است که واسطه در آن نقش اساسی دارد. در اصطلاح، به رابطه حقوقی اطلاق می‌گردد که ناظر بر روابط مالی اشخاص بوده و در اثر صدور دو اراده از یک شخص، توأماً با دو عنوان و با نقش دوگانه (ایجاب کننده و قبول کننده) به طوری که اصالتا از طرف خود و نیابتا از طرف اصیل ایجاد شده و منشاء اثر حقوقی قرار می‌گیرد. تئوری نمایندگی، موجبات پذیرش آن را در نظام حقوقی کشور های مختلف فراهم ساخته است. چنانچه در قانون مدنی ایران و قانون مدنی و قانون نمایندگی تجارتی افغاانستان نیز انعکاس یافته است. در حقوق ایران، نویسندگان، تاحدودی به آن پرداخته اند اما حقوق افغانستان از این حیث در خلاء معرفتی قرار دارد. پرسشی که مطرح است این که، معامله با خود در حقوق ایران و افغانستان چیست؟ پاسخ نگارنده مبتنی بر مفهوم معامله با خود در مفهوم اخص آن است. هدف مقاله، تبیین مفهوم و ماهیت معامله با خود و کمک به پویایی راهکارهای قانونی، در حقوق افغانستان است. در تدوین و گرداوری محتویات؛ روش کتابخانه‌ای و در پردازش و تحلیل داده ها روش توصیفی با رویکرد تطبیقی ملاک قرار گرفته است.
)