مصادیق افساد فی الارض در فقه امامیه حنفیه وحقوق کیفری ایران وافغانستان

چکیده:
افساد فی الارض،مفهوم فقهی است که پس از پیروزی انقلاب اسلامی وارد قانون جزای ایران شد وقانون گذار افغانستان ازآن تحت عنوان راهزنی بحث کرده است. فقها وبه تبع آن حقوق دانان هیچ تعریفی از این جرم ارائه نکرده اند. اما فقها مصادیق چندی آن برشمرده اند مانند: آدم ربایی- آتش افروزی در خانه ی دیگری- عادت کردن به قتل اهل زمه- زورگیری- نا امن کردن راه هاو... ماده 286 قانون مجازات اسلامی مصادیق افساد فی الارض را عبارت از جرایم علیه امنیت جسمانی- جرایم علیه امنیت داخلی- نشر اکاذیب- اخلال در نظام اقتصادی کشور- احراق وتخریب- پخش مواد سمی- دایرکردن مراکز فحشاو... برشمرده است. وکدا جزای افغانستان در ماده 600 تخویف عابرین-گرفتن مال غیر با تهدید- قتل انسان قتل وگرفتن مال غیر دانسته است. در میان فقها وحقوق دانان در مورد ماهیت افساد فی الارض اختلاف نظروجود دارد، برخی براین نظر اند محاربه وافساد فی الارض یک عنوان واحد می باشند وماهیت یکسان دارند. اما برخی دیگر براین باوراند که افساد فی الارض ومحاربه دو عنوان مستقیل ودارای ماهیت مجزا ازهم هستند، با توجه بر همین امر قانون گذار افغانستان وایران تا این دم سیاست های متفاوتی در این خصوص داشته اند.