انتقال دین عبارت از قراردادی است که میان دائن با شخص ثالث و یا میان مدیون با شخص ثالث و جلب رضایت دائن منعقد می‌شود، و در اثر آن ذمه مدیون بری و ذمه شخص ثالث مشغول می‌شود. بحث اساسی که در انتقال دین اهمیت دارد، برائت ذمه مدیون و انتقال تضمینات دین است و کشورهایی که انتقال مستقیم دین را پذیرفته اند، در این مورد احکام متفاوتی دارند، بنابراین سؤالی که مطرح می‌شود این است که آیا انتقال مستقیم دین در حقوق مصر، افغانستان، آلمان، سویس و فرانسه پذیرفته شده است و چه آثاری را در پی دارد؟ این تحقیق با روش توصیفی-تحلیلی و با استفاده از منابع مکتوب به بررسی پرداخته و دریافته است که انتقال مستقیم دین، در حقوق مصر و افغانستان، آلمان و سویس نیز در کنار انتقال حق انتقال پذیرفته شده است، و حقوق فرانسه انتقال مستقیم دین را نپذیرفته است و نیاز عملی انتقال دین را از راه‌های غیرمستقیم تأمین می‌نمایند. در حقوق همه کشورهایی که انتقال مستقیم دین را پذیرفته‌اند، حق دفاع و ایرادات همراه با دین انتقال می‌یابد. ولی تضمیناتی که مدیون در اختیار طلبکار قرار داده است تنها در حقوق مصر و افغانستان و سویس قابل‌انتقال است. ضمانت‌های شخصی، عینی و دینی که شخص ثالث در اختیار طلبکار قرار داده است در هیچ‌یک از کشورهای مذکور منتقل نمی‌شود، مگر که شخص ثالث به انتقال آن رضایت دهد.
)