ازدواج مِسیار، نوعی إزدواج دائم است که در سال‌های اخیر در برخی از کشورهای اسلامی رایج یافته است؛ در این نوع ازدواج، شرط می‌شود تا زن حق نفقه، مسکن و مبیت خویش را برای شوهر ببخشد و شوهر مختار است، هرگاه بخواهد نزد همسر می‌رود. مشروعیت و جواز ازدواج مِسیار، یکی از مباحث اصلی اختلافی میان فقها را در این تحقیق سامان داده که با توجه به عمومات و اطلاقات آیات، روایات، دیدگاه اکثر فقهای معاصر، بر مبنای اصل حِلِّیت، اصل إباحة، اصل آزادی اراده زوجین، مشروعیت اسقاط حق، سیره عقلا، عدم دلیل بر حرمت آن و نیاز مبرم جامعه این عقد جایزمی‌باشد. سؤالی که در ذهن متبادر می‌گردد، اینکه نکاح مِسیار از دیدگاه فقهای معاصر و قانون مدنی افغانستان چیست؟ پژوهش حاضر، در مقام جمع‌آوری اطلاعات از نوع روش تحقیقات کتابخانه‌ای بوده و در مقام پردازش داده‌ها با رویکرد توصیفی، تحلیلی و تطبیقی میان فقها و استنباطات مواد قانون مدنی است. یافته‌های تحقیق نشان‌دهنده آن است که ازدواج مِسیار دارای تمام شرایط و ارکان ازدواج دائم بوده و برخی از آثار إزدواج دائم را با توافق زوجین مورد تنازل قرار می‌دهند که این تنازل هیچ خللی در ارکان عقد ایجاد نمی‌کند، إزدواج مِسیار موردپذیرش اکثر فقهای معاصر قرارگرفته و دارای افتراقات فراوانی با ازدواج موقت است.
)