اقرار؛ عبارت است از: اخباری که یکی از طرفین دعوی جهت ثبوت حق به نفع دیگری و به ضرر خود، در دادگاه گزارش دهد. و نیز آثار به پیآیند های یک تصرف حقوقی و یا غیر حقوقی گفته شده است. در مورد اینکه اقرار چه آثاری در اثبات حقوق و دعاوی دارد؛ نظام حقوقی ایران و افغانستان در این رابطه اندکی اختلاف نظر دارند. بنابراین پرسشی که در این زمینه وارد است، این است که «اقرار در دعاوی مدنی در حقوق ایران و افغانستان چه آثاری دارد؟» پژوهش حاضر با روش توصیفی- تحلیلی جهت پاسخ به سؤال مذکور یافته های خود را چنین صورت بندی نموده است: دیدگاه حقوق ایران با افغانستان اغلبا در مورد آثار اقرار باهم مشترک بوده و در برخی موارد، اندکی افتراق دارند. طور مثال در مواردی چون: ثبوت مقربه برای مقرله، نسبیت اقرار، عدم تجزیه پذیری اقرار، عدم تأثیر دروغ در اقرار و عدم استماع انکار بعد از اقرار تا زمان اثبات طرفین، مشترکاند. و در نکاتی چون: عدم جواز اقرار در خارج از دادگاه، عدم اشتراط قبول مقرله و داشتن صلاحیت او به رد اقرار، صحت اقرار به نفع شخص غایب به شرط اطلاع و تصدیق او، و عدم تأثیر اختلاف مقر و مقرله در صحت اقرار در حقوق افغانستان ثابت بوده، اما حقوق ایران در این همه موارد ساکت است. ا
)