متصدیان حمل‌ونقل به‌موجب یک قرارداد متعهد می‌شوند که کالا موضوع حمل را به‌صورت صحیح و سالم به مقصد تحویل دهند، ولی در برخی موارد ممکن است به این تعهد قراردادی درست عمل نشود؛ مانند اینکه در جریان عملیات حمل‌ونقل کالا تلف یا ضایع شود و یا خسارت به آن وارد گردد؛ درنتیجه کالای موضوع حمل به شکل سالم و مناسب به مرسل‌الیه تحویل داده نشود. براین اساس تحقیق حاضر قصد دارد موارد معافیت متصدی حمل‌ونقل جاده‌ای کالا را در حقوق ایران و افغانستان بررسی نموده و به این پرسش پاسخ دهد که معافیت‌های قانونی متصدی حمل‌ونقل در دو نظام حقوقی چگونه است. در پاسخ می‌توان گفت اصل بر مسئولیت متصدی است، زیرا تعهد متصدی در قرارداد حمل‌ونقل از نوع تعهد به نتیجه است؛ در صورت گم‌شدن یا خسارت دیدن کالا باید خسارت وارده را بر فرستنده یا گیرنده کالا جبران نماید. ولی اگر متصدی ثابت نماید که کلیه اقدامات لازم از طرف او صورت گرفته اما خسارت یا تلف شدن کالا ناشی تقصیر فرستنده، تقصیر گیرنده، خرابی از عیب ذاتی کالا، مرور زمان و یا فورس ماژور است، از مسئولیت معاف می‌شود. در قانون تجارت ایران عمده موارد معافیت متصدی از جبران خسارت در ماده 387 و386، در قانون حمل‌ونقل اموال افغانستان موارد مختلف معافیت متصدی در ماده 7 و 14 این قانون مقررشده است. یافته‌های این پژوهش نشان داده است که در این مورد بین قوانین دو نظام، علاوه بر موارد افتراق در بسیاری از موارد اشتراک مناسبی وجود دارد.
)