حضانت سلطه و اقتداری است که قانون‌گذار به منظور تربیت و نگهداری کودکان به افراد ذیصلاح اعطا نموده، که در حقوق ایران آن را حق و تکلیف و در حقوق افغانستان تنها حق قلمداد می‌کنند. تحقیق حاضر درصدد تبیین اشخاص عهده‌دار، تحت عنوان«اشخاص عهده‌دار حضانت کودک در حقوق ایران و افغانستان با تأکید بر موقعیت مادر» است. پژوهشگر به موضوع مزبور به‌صورت مستقل و تطبیقی با روش توصیفی وتحلیلی پرداخته است. در هر دو نظام حقوقی حضانت کودک در مرحله نخست بر عهده مادر و در صورت نبود وی بر عهده پدر و سایر افراد واجد شرایط اهلیت حضانت است. قانون مدنی ایران به تبعیت ازفقه امامیه شش ویژگی برای اشخاص عهده‌دار حضانت کودک برشمرده که عبارت‌اند از: عقل، بلوغ، اسلام، توانایی نگهداری، شایستگی اخلاقی وعدم ازدواج مادر با شخصی غیر از پدر کودک. و قانون مدنی افغانستان در این زمینه با قانون ایران موافق است، به‌اضافه محرمیت حاضن را نیز شرط دانسته است. در قوانین مدنی هردو کشور، نگهداری، شیر دادن، تعلیم و تربیت، تأدیب و تنبیه کودک را از مصادیق بارز حضانت کودک به شمار می‌آورد. و همچنان قوانین هر دو کشور انحلال زوجیت، فوت والدین، حجر والدین، تغییر جنسیت والدین، بیماری‌های روانی والدین، بیماری‌های جسمی والدین و ازدواج مجدد مادر را باعث تغییر وضعیت حقوقی امرحضانت و در برخی موارد سبب سقوط حق حضانت می‌داند.
)